ذبح عظیم
هرچی می نویسم از درسهاییه که با خوندن وبلاگ های دوستام گرفتم و برای خودم تکرارش می کنم تا آویزه ی گوشم شه...
راهی است راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست...
انگار راه بیدار کردن تو این دین زیبا فدا شدنه... فدا شدن مظلوم برای بیدار شدن دنیا...
الان که کمتر از دو هفته دیگه به آغاز ماه عشقه بازم این دین مرد میدون طلب کرد که عده ای را بیدار کنه...
خانواده ی شهدای منا به خودتون ببالین که عزیزتون فدای بیدار کردن دنیا شد و آماده کردن منتظرا... عین صحرای کربلا که گرچه جون بهترین مخلوقات به دست پست ترین مخلوقات گرفته شد ولی روشنگری ها تازه شروع شد...
الانم باز انسانیت یه تکون بزرگ خورده... اینا همه دسیسه است که ما میدون را خالی کنیم ولی زهی خیال باطل که اگه ما از دادن جون می ترسیدیم الان گوشه گوشه ی کشور ما دست فلان گروهک و بهمان فرقه بود!!!
اگه ترس تو کار ما بود الان رهبر شجاع و دلسوزم به زیبایی حجت را تمام نمی کرد...
الان که شقی ترین مخلوقات به سادگی جون هم کیشان ما که مهمان خدا بودند را گرفتند با اینکارشون تیشه ی محکمی به ریشه ی خودشون زدند چراکه ظهور را نزدیک کردند...
نکنه حالا که اونا با عمل نحسشون ظهورو نزدیک می کنن من بچه شیعه هنوز تو خواب باشم و آفتاب بزنه...
نکنه فقط بگم اللهم عجل لولیک الفرج و خدا لعنتشون کنه ولی عملم بوی شیطون و خواسته ی نفس بده...
نکنه تو این اوضاع بجای اینکه بشی یار امامت ؛بشی بار دل امامت...
نکنه اگه نامه ی عملم که بررسی شد ظهور عقب بیافته...
نکنه نتونی نفستو قربانی ظهور کنی...
نکنه درد باشی نه دوا...
خدا کند که بمیرم؛ چرا نمی آیی!